Καλή Ανάσταση

Διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Δύσκολη για όλους με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, μέσα στα σπίτια μας πλέον...καταστάσεις που κάποτε ακούγαμε, και τώρα βιώνουμε....

Μα αν κάτι έχω μάθει καλά, αυτό είναι ότι η ελπίδα δεν πρέπει ποτέ να χάνεται. Και είναι πράγματι μαγική η δύναμη της ανθρώπινης αλληλεγγύης που μπορεί να δημιουργηθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Υπάρχει ένας κόσμος που ενώ γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Αποτελείται από παιδιά, που θεωρούν σπίτι το θάλαμο ενός νοσοκομείου. Γονείς που ξημεροβραδιάζονται πάνω σε μια καρέκλα για μέρες, μήνες, χρόνια. Που μπαινοβγαίνουν στο νοσοκομεία τόσο τακτικά που οι νοσοκόμες και οι γιατροί έχουν γίνει τα πλέον προσφιλή πρόσωπα για αυτούς. Κάτι σαν συγγενείς ας πούμε.

Και είναι πράγματι βολικό να μη τους βλέπουμε. Θέλω να πιστεύω ότι φταίει ο φόβος και όχι η αναισθησία ή μήπως και τα δυο αυτά μαζί άραγε???

Ας πάρω την πρώτη εκδοχή. Ο φόβος. Σε αυτή την περίπτωση υποσυνείδητα πιστεύουμε ότι πάσχουν από το μεταδοτικό μικρόβιο της συμφοράς. Και δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με αυτό. Δεν θέλουμε να μας αφορά. Λέμε ότι συμπάσχουμε αλλά εγώ μάλλον θα έλεγα ότι στρουθοκαμηλίζουμε βάζοντας το κεφάλι μας στην άμμο κάνοντας like και στην καλύτερη των περιπτώσεων κοινοποιώντας το στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι να το δει ο επόμενος. Δεν είναι κακό αυτό, απλά κάποιες φορές δεν είναι αρκετό.

Η ιδέα : Ένας χώρος εντός των μεγάλων νοσοκομείων, γεμάτος παιχνίδια, βιβλία, μουσικά cd και χρώματα για τα παιδιά που νοσηλεύονται ο οποίος θα λειτουργεί και ως δανειστική παιγνιοθήκη για τα παιδιά που δεν θα μπορούν να αφήσουν το θάλαμο. Ένας χώρος που θα στελεχώνεται από εθελοντές οι οποίοι θα προσφέρουν δημιουργική απασχόληση. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ένας κλόουν για παράδειγμα να περιφέρεται στους διαδρόμους δίνοντας μια μικρή παράσταση? Φαντάζεστε πόσα χαμόγελα θα μπορούσε να εκμαιεύσει μέσα σε λίγα λεπτά?

Θα είναι κάτι. Θα είναι μια μικρή αρχή για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.

Καλή Ανάσταση σε όλους.